Enorm dik
Ik moet eerlijk bekennen dat ik er iets van vond, toen sensitivity readers door de boeken van Roald Dahl gingen en woorden als ‘dik’ vervingen door ‘enorm’. Als schrijfster weet ik hoe lastig het is om het juiste bijvoeglijk naamwoord te kiezen. Een schrijver gebruikt bijvoeglijk naamwoorden om bij de lezer een beeld op te roepen van de fictieve wereld die de schrijver voor zijn geestesoog ziet. Het is doorgaans niet de intentie van een fictieauteur om een oordeel over te brengen.
En feitelijk is dat ook niet mogelijk. De woorden gaan door het unieke filter van normen en waarden van de lezer. De lezer is zodoende de enige die een oordeel kan hebben over de personages die een auteur beschrijft. Een lezer die zichzelf mooi vindt, zal zich niet aangevallen voelen door het woord ‘lelijk’, maar identificeert ze zich (onbewust) met juffrouw Bulstronk. Tja, dan zou het woord ‘dik’ wel eens een nare bijsmaak kunnen achterlaten…
Lange broeken en korte kapsels
Ik zal het oordelend mechanisme illustreren met een praktijkvoorbeeld:
Ik verzorgde vorige week als enige muzikant de livemuziek van een theatervoorstelling over feminisme. Hoewel ik mijzelf niet kan identificeren met diehard feministes, ligt de waarde van de vrouw in de maatschappij me nauw aan het hart, dus ik zei met heel mijn hart ‘ja’ tegen dit project. Na een korte periode van repetities was het moment daar. Ik zat met mijn dikke zwangere buik achter mijn cello, in een klein zaaltje in Amsterdam, glimlachend naar elke gast die plaatsnam. Vijf mannen in totaal…En de rest was vrouw. In een fractie van een seconde had ik ze geframed. Broeken en korte kapsels. Lieve hemel, al deze vrouwen zijn lesbiennes! En wat kijken ze boos! Mijn blik daalde af naar mijn buik. Het onomstotelijke bewijs van seks met een man! Fuck, I’m screwed. Letterlijk.
Mijn blik zoog zich vast aan de noten van de bladmuziek toen de Dolle Mina’s met hun ‘Baas is eigen buik’ in beeld kwamen. Ik speelde de voorstelling vol overgave, hoewel ik ervan was overtuigd dat de kansen op een staande ovatie waren verkeken. Want hoe kun je als feministe opstaan voor een verraadster die seks heeft met een man en dan ook nog zwanger wordt van een tweeling? Onvergeeflijk! Achteraf heb ik natuurlijk enorm om mezelf gelachen. Een wezen doordrenkt met oordelen. Maar over wie? Over die vermeende kwaaie lesbiennes? Nee, het waren oordelen over mezelf. Over alles dat mij anders maakte dan de groep vrouwen die tegenover me zat en die ik ook nog eens had gedegradeerd tot een eenheidsworst met een lange broek, kort kapsel en verteerd door mannenhaat. Onvergeeflijk…
Van concept naar verlangen
Het is fascinerend om te zien hoe dit mechanisme zich op enorme schaal openbaart in de maatschappij. Want blank en hetero is nog steeds de norm, dus de lesbiennes oordelen, de homo’s oordelen, de transgenders, de niet-blanken en de aseksuelen doen ook nog mee. Seks is blijkbaar ook de norm. Maar ‘de norm’ staat constant onder de druk van ons uitdijende bewustzijn. Net als het universum om ons heen omvat ons bewustzijn meer en meer concepten. Meer vormen om jezelf in te kunnen ervaren. Zoals een chimpansee ontdekt dat een steen hem kan helpen een noot te kraken, hebben wij ontdekt dat we onze realiteit zelf vorm kunnen geven. Opeens kan een man nadenken over hoe het zou zijn om een vrouw te zijn, want dat behoort nu tot de mogelijkheden. En waar een concept is, kan verlangen ontstaan. Het verlangen om binnen dit leven nog te ervaren van een ander geslacht te zijn bijvoorbeeld. Ons geslacht is werkelijk een keuze geworden. Net als onze geaardheid. Het gevolg van een uitdijend bewustzijn. Best wel woke dus.
Zo niet-woke
Waar mopperen die anti-wokers dan zo over? Het menselijk vermogen om van een man een vrouw te maken en andersom is er nu eenmaal. Moeten we ons menselijk vermogen dan maar weer toedekken met een norm? Waar trek je dan de grens? Mogen homo’s wel, maar transgenders niet? En waarom dan? Homofilie werd ooit ook gezien als een te genezen ziekte. Aan transgenders wennen we ook wel weer. Toch kleeft er een dikke, vette ‘maar’ aan de beweging die zichzelf woke noemt. Het is namelijk maar de vraag of het probleem zich wel in de maatschappij bevindt.
De maatschappij is een canvas waarop de innerlijke wereld van individuen met een enorme vertraging wordt geprojecteerd. De maatschappij beweegt langzaam, terwijl het individu zich plotseling met quantumsprongen tegelijk kan ontwikkelen. Bestaan al die minderheden misschien door hun onvermogen om hun eigen oordelen over zichzelf te herkennen? Net zoals ik mijn oordelen projecteerde op het publiek. We projecteren ons innerlijke beeld op de buitenwereld. Onze eigen oordelen verschijnen op het witte doek van elke persoon die we tegenkomen. Niks menselijks is ons vreemd… En gaat een vagina in plaats van een penis dit onvermogen wegnemen?
Ik geloof dat het paradijs, waarin we vrede zullen vinden, zich binnen in ons openbaart op het moment waarop we ervoor kiezen vrede te ervaren, ongeacht of je nu man bent of vrouw. Maar als je gelooft dat je alleen vrede zult vinden als je je lichaam hebt gevormd naar je eigen voorwaarden, zal het paradijs je altijd een paar (chirurgische) stappen voor zijn. Het houdt namelijk nooit op. Je zult altijd je omgeving moeten beïnvloeden om vrede in jezelf te kunnen vinden.
Woke: tussen slapen en waken in
En die omgeving reageert nu alsof haar leven ervan hangt, zoals elke keer wanneer denkkaders uit hun voegen dreigen te barsten. Bang voor haar voortbestaan vecht ze terug. Een nieuwe beweging is ontstaan. Want als je woke kunt zijn, kun je ook anti-woke zijn. Beide kampen achten zichzelf ‘wakker’, maar in mijn ziel roert zich het vermoeden dat zowel de wokers als de anti-wokers zich bevinden in een twilight zone. Een schemerig gebied tussen slapen en waken in.
De anti-wokers zien in woke een complot tegen de mensheid, waarin onvruchtbare, geslachtloze mensen worden gepropageerd. Een nieuwe taal vol met toverspreuken uit de zwartste magie zal ons handelen dicteren. Maar dit lumineuze idee dat omhoog borrelt in hun bewustzijn is niet nieuw. De anti-wokers worden zich bewust van wat al is. Ze zijn met open ogen in het enige echte complot gestonken: achter alles wat zich in onze realiteit voltrekt zit een plan, namelijk de intentie om het bewustzijn van de mensheid te laten uitdijen.
De wokers zijn hier als spiegels voor de anti-wokers. En de wokers ervaren op hun beurt heel bewust de dominante religie: slachtofferschap. Zij tonen ons in alle kleuren van de regenboog hoe we ons al eeuwen wentelen in de slachtofferrol. We zouden ze dankbaar mogen zijn voor deze kleurrijke weerspiegeling van ons eigen slachtofferschap, zodat we dat bewust achter ons kunnen laten. Want willen we dit werkelijk? Voor ons zelfbeeld afhankelijk zijn van de mening van een ander? Maakt dat van ons leven geen mijnenveld? Moeten we onze identiteit met kracht demonstreren? Respect afdwingen door met een vinger te wijzen naar de blanke heteroman, die zijn erfzonde alleen kan opheffen door zichzelf woke te verklaren? De erfzonde verdwijnt niet zolang de slachtoffers voor hun zelfwaardering afhankelijk blijven van bronnen van buitenaf.
Ga je goddelijke gang
Ik zie de woke-beweging vooral als een uitnodiging om mijn oordelen te laten varen. Wil je van geslacht wisselen? Ga je goddelijke gang. Wil je helemaal van je geslacht af? Ga je goddelijke gang. Vind je passages uit ‘De illusie-industrie’ aanstootgevend? Dat is oké. We zijn hier toch om onszelf op alle mogelijk manieren te ervaren? Laten we dat dan ook vooral doen. Hoe meer vormen we in dit leven uitproberen, hoe eerder we tot het bewustzijn komen dat we alles wat we willen zijn, altijd al waren.
“Laten we elkaar uitnodigen om goed en kwaad te integreren en toe te treden in het paradijs dat pal onder onze voeten bloeit, recht boven onze hoofden schittert en dat smeult in ons binnenste, wachtend om te worden herontdekt.”
Uit: ‘De illusie-industrie’
~ Al mijn licht en liefde ~