Maar ook ik werd volwassen en alsof het de normaalste zaak van de wereld was ging ook ik met tegenzin naar mijn werk en maakte ook ik in mijn schaarse vrije tijd met tegenzin mijn huis schoon. Ik gunde mezelf twee weken vakantie per jaar en liet me zelfs een keer verleiden met een leaseauto. Werkelijk fascinerend… Ik was werkgevers chronisch ontrouw, hopte van de ene bullshitjob naar de andere, terwijl het vraagteken op mijn voorhoofd langzaam maar zeker vervaagde tot een eenzame punt.

Dit is het.

Via archeologie, kantoren in ivoren torens en (dier)geneeskunde heb ik de samenleving verkend. Ik was mijn werkende leven begonnen voordat ik goed en wel in staat was mijn eigen normen en waarden te bepalen, waardoor een antwoord als:

“Zo doen we dat nou eenmaal”

volkomen bevredigend was. Elk vraagteken kon met deze toverspreuk moeiteloos worden uitgegumd. Maar toen werd ik moeder en het moederschap zette alles in een ander perspectief.

“Is dit wat ik mijn kinderen wil meegeven?”

Mijn kinderen veranderden werkelijk álle punten in vraagtekens. Waarom leven we ons leven op deze manier? Waarom maken we ons kinderlijke verlangen om te spelen ondergeschikt aan financiële winst? Kunnen we de maatschappij dan niet hervormen op een manier waarop de mens werkelijk tot zijn recht komt?

Ik ging niet zitten wachten op antwoorden. Geïnspireerd door de pure levensvreugde van mijn kinderen, liet ik de bullshitjobs achter me en gaf ik ruimte aan alle dingen die mij als kind zoveel vreugde gaven. Ik stofte mijn cello en gitaar af, ging een opleiding als paardencoach doen en ik ging weer verhalen schrijven.

Het resultaat is mijn debuutroman ‘De illusie-industrie’.  Een verhaal over liefde, dood en (weder)geboorte. Over het leven dat we leven als theaterstuk volgens het script van de illusie-industrie, maar vooral over wat er gebeurt als we zelf scriptschrijvers van ons eigen leven worden.

Niet alleen in het verhaal, maar ook in mijn realiteit brokkelden oude normen, waarden en overtuigingen af. Ik ontdekte dat liefde zich niet houdt aan tijd en ruimte en dat de wereld vol is met wandelde vraagtekens zoals ik. Dat onze realiteit vanaf het moment van nu, als een leeg canvas voor ons ligt. Een veld vol potentie, dat erop wacht om vorm te krijgen. Onze normen, waarden en overtuigingen bepalen het palet.

De grenzen van ons denken, zijn de grenzen van onze werkelijkheid

Met mijn vier kinderen die me ieder moment herinneren aan levensvreugde, verander ik niet de wereld. Ik verander mijn wereld, want dat is het enige dat ik kàn doen. Ik ben hier alleen maar als wandelend vraagteken tussen andere wandelende vraagtekens die, net als ik, opgewonden naar het lege canvas voor zich kijken. Met mijn boeken en muziek maak ik vormen en zeg niet meer: “dit is het”, maar:

Zo kan het óók

Want die kleine, onbeduidende mens, onderhevig aan evolutie, die een priester nodig heeft om te communiceren met God, een wetenschapper die hem de weg wijst en een regering die voor hem zorgt. Het is allemaal illusie. Ik zie in ieder mens een groots wezen, een wezen dat een onmisbare rol speelt in onze gedeelde werkelijkheid. Waarom niet ieder moment de beste versie van onszelf zijn? Aquarius staat voor de deur. Het is tijd. Onze tijd. Ik wens je grenzeloze vreugde.

Melanie