We’ve been here before
Toch is het maatschappelijk verzet niet nieuw voor ons. We hebben dit talloze keren gedaan. De mens heeft al vanaf de prehistorie geëxperimenteerd met allerlei bestuursvormen. De hiërarchie waarin we nu vastzitten hebben we waarschijnlijk al een paar keer geprobeerd en weer verworpen. Naar de tijdspanne waarbinnen dit proces heeft plaatsgevonden kunnen we alleen maar gissen. Deze visie is in strijd met de heersende visie van de evolutionisten, die stellen dat we ooit zijn begonnen in een primitieve natuurstaat, zoals de natuurvolken die vandaag de dag nog bestaan, maar die blijkbaar zijn vrijgesteld van evolutie.
De evolutietheorie suggereert dat we er als mensheid drastisch op vooruit zijn gegaan en dat onze ontwikkeling een lineair proces is. We zijn slimmer, gezonder, beschaafder en welvarender geworden. Tegelijkertijd werken we meer dan ooit, rijzen het aantal burn-outs en chronische ziekten de pan uit, hebben pandemieën blijkbaar nog steeds de macht om miljoenen mensen uit te roeien en voeren we oorlog als nooit tevoren. Klinkt haast een beetje middeleeuws. ‘Erop vooruit gaan’ lijkt ten koste te gaan van ons levensgeluk. Hoe lineair is onze ontwikkeling werkelijk?
Zwijgen is instemmen
Nu we uitspraken van politici en wetenschappers met een korreltje (of vat) zout kunnen nemen, kunnen we dat met Darwin misschien ook gaan doen. Een eeuwenoude hypothese domineert nog steeds ons mensbeeld: een hulpeloos wezen dat is overgeleverd aan de omstandigheden. Een slachtoffer van de natuur, afhankelijk van externe factoren om zichzelf in leven te kunnen houden. Van de gratie Gods, zeg maar.
Gelukkig bereikte een aantal van ons tijdens de Verlichting een hoger bewustzijn en heeft voor de rest een meesterplan bedacht dat ons allen in leven houdt in deze wrede wereld: de verzorgingsstaat. Ik twijfel er niet aan dat de intenties die hieraan ten grondslag lagen juist waren, maar de verzorgingsstaat, die ons bestaan tot in de puntjes heeft georganiseerd, heeft de mens het vermogen ontnomen om zich een andere maatschappij voor te stellen. Alles is voor ons geregeld en bepaald en nog niet zo lang geleden hebben we dat op één of andere manier als voldongen feit aangenomen. Ergens in onze nabije geschiedenis hebben we geaccepteerd dat we meer werkuren maken dan ooit, onze vrije tijd inruilen voor een vast inkomen en onze passies en talenten degraderen tot niets meer dan een hobby. En desalniettemin geloven we dat we er nu beter aan toe zijn dan vroeger.
mens zijn: Kan dat ook anders?
Goed, nu we het probleem in kaart hebben gebracht, laten we onze pijlen richten op de oplossing. Ons probleem is dus niet de hiërarchische structuur, ons probleem is ons onvermogen om ons een alternatief voor te stellen. Elke fysieke manifestatie begint met een idee, een interne voorstelling die we vervolgens op de buitenwereld projecteren. We kunnen Darwins visie van de mens projecteren, de mens als slachtoffer van omstandigheden, maar met hetzelfde gemak projecteren we de visie van de mens als eindeloos creatief wezen. Wat geeft Darwin meer recht op de waarheid? Waarom niet bewust kiezen voor een mensbeeld dat ons wèl dient?
Ik verdien (geld), dus ik besta
Dat klinkt allemaal leuk en aardig, maar dat is wel makkelijker gezegd dan gedaan. Nu ons denken zo wordt bepaald door dogma’s en voldongen feiten, hoe krijgen we dan ons voorstellingsvermogen terug? Kan ons brein dat nog wel of zijn we dat voor eens en altijd verloren? Ons onbegrensde denken heeft minder met de ratio te maken dan met de talenten en passies die op dit moment ondergeschikt worden gemaakt aan commerciële belangen.
We kunnen de economie zien als een soort dekmantel. Zolang we onze tijd en energie omzetten in geld, houden we het systeem in stand, maar vangen we de queeste van het hart aan, die is gevuld met al die passies en talenten, dan treffen we daar een schatkist vol goud, waarbij geld verbleekt tot een zandkorreltje.
Leap of faith
Voor die queeste is moed nodig. We moeten draken verslaan. De angst om tekort te komen opzij schuiven. De angst om morgen geen eten meer te kunnen kopen in de supermarkt of geen dak meer boven ons hoofd te hebben. We hebben het vertrouwen nodig dat ons bestaan niet zal worden bedreigd als we het systeem links laten liggen. In plaats van te focussen op de schaarste, die zo overduidelijk wordt gepropageerd, moeten we weer leren de overvloed van Moeder Aarde waar te nemen en te ervaren.
De ironie van angst en vertrouwen is dat we pas vertrouwen gaan ervaren als we onze angst werkelijk in de ogen zien. En dat betekent dat we die leap of faith, hoe eng ook, gewoon moeten wagen. Ik kan je niet overhalen die leap of faith te nemen. Ik kan je wel vertellen dat er een schatkist op je wacht, maar afgaande op de informatie die je jouw hele leven voorgeschoteld hebt gekregen, is het waarschijnlijker dat je te pletter stort. Wie ben ik om jou een werkelijkheid voor te schrijven? Er zijn zoveel waarheden als mensen op aarde, je hebt alle recht op je eigen waarheid. Maar ja, wie is ‘onze’ president om je een werkelijkheid voor te schrijven? Of de nieuwslezer? Of je baas?
De illusie-industrie
Als er zoveel waarheden als mensen op aarde zijn, wat is waarheid dan eigenlijk? We zijn allemaal uitstekende verhalenvertellers, maar we vertellen nog te vaak het verhaal dat iemand anders over ons heeft verzonnen. Het verhaal van de arbeider, de loonslaaf, de behoeftige, de afhankelijke. Dat is niet ons beste verhaal. Het is mijn missie om ieder mens uit te nodigen een werkelijkheid over zichzelf aan te nemen die ons onbegrensd potentieel weerspiegelt. Om de held te worden in ons eigen verhaal. Ik wil, als medemens die de queeste van het hart heeft aanvaard, graag als voorbeeld dienen.
Ik heb mijn droom waargemaakt door een roman te schrijven en te publiceren. Een moderne mythe genaamd ‘De illusie-industrie,’ die licht schijnt op alle illusies die ons verhinderen onze persoonlijke queeste aan te vangen. De weg naar binnen, een queeste naar de waarheid. Mijn queeste was en is nog steeds spannend. Gerust, er landen nog dagelijks draken op mijn pad, maar door mijn leap of faith weet ik dat ik ze niet hoef te verslaan. Een liefdevolle, humoristische blik is voldoende om ze te doen terugtrekken naar hun grot vol schaduwen. Als tegenhangers van de draken ervaar ik steun, liefde, vertrouwen en overvloed. De andere zijde van dezelfde medaille.
Ik heb tijdens mijn queeste onvoorwaardelijke liefde als hypothese omgezet naar feit, het enige voldongen feit in het universum. Het is tijd om de vicieuze cirkel van pessimistische evolutionisten te doorbreken. Alleen dan kunnen we een tipje van de sluier die ons mens-zijn bedekt oplichten. Als we elk moment handelen als de held in ons beste verhaal, vanuit onvoorwaardelijke liefde, dan hoeven we geen seconde na te denken over een nieuwe samenleving. Dan hebben we die al gecreëerd.
~Al mijn licht en liefde ~